Dysleksja to specyficzne trudnościami w uczeniu się. Termin ten odnosi się do uczniów w normie intelektualnej, którzy mają trudności w przyswajaniu treści nauczania, wynikające ze specyfiki ich funkcjonowania percepcyjno – motorycznego (postrzegania wzrokowego, słuchowego, sprawności manualnej) i poznawczego( przede wszystkim pamięci i uwagi), nieuwarunkowane schorzeniami neurologicznymi, dużymi wadami wzroku czy słuchu.
Dysleksja występuje u dzieci, które pomimo typowych doświadczeń szkolnych mają niepowodzenia w opanowaniu sprawności językowych w zakresie czytania, techniki pisania i poprawnej pisowni.
Przyczyny tego zaburzenia nie są jednoznaczne. Z pewnością nie wynikają one z zaniedbania środowiskowego czy dydaktycznego. Specyfika tych trudności tkwi „wewnątrz” dziecka. Koncepcje biologiczne upatrują przyczyn w uszkodzeniu lub opóźnieniu dojrzewania centralnego układu nerwowego, mikrouszkodzeniach mózgu, a także w zaburzeniach hormonalnych. Objawy emocjonalne pojawiają się jako efekt trudności, są następstwem, a nie przyczyną zaburzenia. Badania wykazują, że dysleksja występuje częściej u chłopców niż u dziewcząt.
W młodszym wieku objawami są głównie:
- opóźnienia rozwoju ruchowego i mowy
- trudności z rzucaniem do celu i chwytaniem, trudności w nauce jazdy na rolkach, rowerze itp.
- obniżona sprawność manualna, niepełne opanowanie czynności samoobsługowych (, zapinanie guzików, sznurowanie,
- niechęć do rysowania czy pisania, wycinania
- trudności w rozróżnianiu kierunków w przestrzeni, kłopoty z dostrzeganiem różnic na podobnych obrazkach.
W szkole objawami mogą być:
- problemy z analizą i syntezą wyrazów (dzielenie wyrazu na głoski i sylaby i odwrotnie).
- kłopoty w nauce czytania utrzymujące się nawet mimo systematycznej nauki w szkole i pomocy rodziców w domu Bardzo długo utrzymuje się czytanie po literce
- mylenie wyrazów podobnych do siebie np. kosa- koza.
- trudności z rozpoznawaniem rymów
- nie dostrzeganie różnic pomiędzy podobnie brzmiącymi głoskami jak b-p, g-k, z-s,
- w pisaniu popełnianie wiele błędów: opuszczanie, dodawanie bądź zamienianie litery,
- trudności w „utrzymaniu się” w liniaturze zeszytu
Najważniejsze jest zdiagnozowanie ryzyka dysleksji możliwie, jak najwcześniej, najlepiej do pierwszego półrocza klasy drugiej, najpóźniej do końca klasy trzeciej. Wtedy jest szansa, by skutecznie prowadzić terapię tego zaburzenia, unikając utrwalania nieprawidłowych nawyków w czytaniu i pisaniu.
– Od wielu lat, w naszej Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej, prowadzimy zajęcia korekcyjno-kompensacyjne(terapię pedagogiczną) dla dzieci z dysleksją. Zajęcia te prowadzi trzech pedagogów: Dorota Nowak, Anna Michalska i Aneta Sokół. Prowadzone przez nas zajęcia (terapia indywidualna prowadzona z każdym dzieckiem raz w tygodniu) polegają na usprawnianiu zaburzonych funkcji, np.: pamięci wzrokowej, pamięci słuchowej, uwagi i koncentracji oraz spostrzegawczości. Ćwiczenia i zadania dobierane są w zależności od wieku. Terapia odbywa się poprzez zabawę np.: tworzenie nowych słów z podanych liter, liczenie sylab, odróżnianie dźwięków, odtwarzanie tonów, naśladowanie odgłosów, doskonalenie czytania i pisania metodą sylabową. Systematyczna i wytrwała praca powoduje zauważalne efekty, które w znaczący sposób przekładają się na lepsze wyniki w nauce.